Durf je dat? Kwetsbaar zijn. Te laten zien wat het met je doet? Laten zien welk gevoel het je geeft? Durf je open en eerlijk te zijn over wat er in je omgaat? Als er momenten zijn waarop je niet sterk wilt zijn, maar je toch weer doorgaat? Ben je zo druk met goedkeuring? Leef je voor de complimenten van een ander? Is dat de drijfveer, je motivatie om iedere dag weer op te staan?
Zomaar wat vragen die ik de afgelopen tijd voorgeschoteld kreeg. Niet zomaar wat vragen, maar vragen die ertoe doen, maar ook vragen waar ik eigenlijk niet zo veel over na wil denken. Want het betekent dat ik na moet denken over mezelf. Dat ik mezelf een spiegel voor ga houden waar ik eigenlijk helemaal niet in wil kijken. Bang om dan iets te zien wat misschien mijn bestaan dat ik heb opgebouwd, doet wankelen. Dat ervoor zorgt dat hoe ik nu ben en wie ik nu ben, er een puinhoop veroorzaakt die ik uiteindelijk zelf ook weer moet ruimen.
Want als ik heel eerlijk ben, dan ben ik best wel druk bezig met wat een ander van mij vindt. Leef ik voor dat ene compliment. Ga ik voor de gouden medaille van "gewoon doorgaan" Tuurlijk, ik ben open over mijn ziek zijn. Ik vertel wie het maar wil horen dat ik chronisch ziek ben. Ik vertel dat ik het elke dag weer voor elkaar krijg om door te gaan. Dat ik volop aan het werk ben om maar te laten zien dat ik het echt wel kan.
Waar ik het niet over heb, is dat als ik doorga en mijn lijf zegt: "Het is genoeg."
Waar ik het niet over heb, is dat als ik aan het werk ben voor dat ene compliment, terwijl ik uitgeput ben.
Waar ik het niet over heb, is als ik wakker word en mijn ziek zijn vraagt om vriendelijkheid en liefde, en ik het niet geef.
Waar ik het niet over heb, is als iets niet lukt en ik mezelf afstraf door mezelf uit te schelden, boos te zijn.
Waar ik het niet over heb, is als ik vol verwijt ben dat hoe en waar ik nu tegenaan loop, volledig aan mezelf te danken heb.
Waar ik het niet over heb, is als ik mezelf laat wegduiken in medelijden.
Waar ik het niet over heb, is me toch weer laten verleiden om vervolgens teleurgesteld te zijn in mezelf, omdat ik het niet laten kon.
Durf je dat?
Kwetsbaar zijn? Te laten zien wat het met je doet? Welk gevoel het je geeft?
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik dat wel lastig vind. Hoe makkelijk is het niet om je gevoelens te verbergen. Gewoon weg stoppen. Wat er niet is daar heb je ook geen last van. Maar het er niet over hebben voelt ook heel overweldigend. Dat geeft best wel veel stress of angst.
Ik moest zeggen het niet hebben over mijn gevoelens hebben ook wel mijn gevoel van schuld en schaamte versterkt. Het voelt als niet goed genoeg zijn of dat ik er niet mag zijn. Ik verberg ze dan ook liever. Ik stop ze dan ver weg. Dat het betekent dat mensen mij dan niet begrijpen of er conflicten ontstaan omdat ze verkeerd reageren op mijn gedrag. Dat stop ik dan ook weg.
Ik kan je vertellen dat het geen goed doet aan mijn zelfvertrouwen. Het geeft mij het gevoel dat ik mijzelf niet kan zijn.
Dus durf ik over mijn gevoelens te praten. Nee liever niet….
Hoe dan ?
Het is als een wandeling langs het strand. De wind die langs je heen waait. Voetstappen die je achter laat in het zand. Mensen de je voorbij lopen en groeten , of soms ook niet. Grashalmen die deftig omhoog blijven staan in het zand en moedig de getijden trotseren. Het water wat aan je voeten in beweging is. Dichtbij of ver weg. Als ik dan voor me uitstaar in de verte kan het me aanvliegen als ik mij afvraag hoe het nu verder moet. Het leven heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. gevormd als zandduinen die log in de wind liggen. niet vooruit te branden. stug of eigenwijs misschien wel. gevormd als het water in de zee. Altijd in beweging. vluchtig met alle winden mee. Waarvan je niet weet wat er leeft of speelt, onzichtbaar, niet aan de oppervlakte.
Herken jij je daarin? Dat je het lichamelijk niet onder controle krijgt? Dat jij je er dan geestelijk/ mentaal in vast bijt? Dat je dan in kringetjes rond blijft draaien? Het gevoel dat je er alleen voor staat. Dat je niet precies weet hoe je hier uit moet komen.
Een lied
Iedereen heeft zijn of haar eigen proces. Een wandeling in het leven. Die zelf gelopen moet worden. Hier op aarde is er niemand die het van je overneemt. Die zegt geef mij jouw leven. ik zal het wel even doen. je zult het echt zelf moeten doen.
ik kan het niet voor je wegnemen. Wat ik wel mag doen is getuigen. ik hoop en bid dat het je mag helpen. een troostende schouder mag zijn. een duwtje in de juiste richting of juist de arm om je schouder. Het is namelijk niet mijn leven, mijn verhaal, mijn kwetsbaarheid. Het is zijn Liefde, Zijn leven en zijn Betrouwbaarheid. Vandaag doe ik dat aan de hand van een lied.
Dit lied (https://youtu.be/PLa9eWLq0rE?si=KCCCr7w6dTS5fKqu') wil ik graag aan je wil geven.
Het gaat over Iemand is die mij kent. Het gaat over mijn hemelse Vader.
Die het licht doet schijnen in de nacht. Die mij ziet staan. Zijn adem in mij blies. Hij iemand is die moeilijkheden niet ontwijkt. Hij heeft kracht. Hij heeft overwinning in de strijd. Zelfs als je de allergrootste storm in je leven op je wacht. Houdt Hij je vast. Ik kan je vertellen Hij is een God van wonderen en hoop. Mijn anker in geloof. Hij ziet mij staan. God van liefde en herstel. Die al mijn tranen telt. Hij kent mijn naam. Ik mag je vertellen dat er Iemand is die het licht doet schijnen in de nacht. Die als je even niet weet waar je het zoeken moet, bij jou is. Hij ziet jou staan. Hij kent jouw naam.
Bekijk het lied en laat het tot je spreken. Zoals het mij aangeraakt heeft.
Want wat kan ik soms een strijd leveren. Zijn er momenten dat ik in mijzelf teug trek. Het even niet weet. Wat een zegen is het dan om te weten dat er Iemand is die groter is dan mijn strijd. Dat er Iemand is die dwars door alle leugens heb kijkt. Want soms zijn mijn leugens zo groot zo ondoorzichtig dat ik mijzelf verlies in zelf medelijden.
Dat Hij dan zegt. Ik doe hemel en aarde gemaakt heeft. Ik ben erbij geweest van begin tot eind. Ik ben het die mijn Adem in jou geblazen heeft. Die jou leven heeft gegeven. Ik zie jou staan. Ik ken jouw naam.
Ik mag je dan ook vertellen dat er Iemand is die het licht doet schijnen in de nacht. Die als de aller bruutste storm op je afkomt en je even niet weet waar je het zoeken moet, erbij is. Hij ziet jou staan. Hij kent jouw naam.
Lieve God,
Ik kom tot U met een hart vol zorgen en onrust. De gedachten in mijn hoofd lijken soms een storm, en ik weet niet altijd hoe ik ze kan bedaren. Ik leg mijn mentale onrust in Uw handen. Ik weet dat U mij ziet, mij kent, en dat U mijn pijn begrijpt.
Ik wil mijn zorgen loslaten, ze niet langer vasthouden als een zware last. Ik wil vertrouwen op Uw soevereine macht, op Uw almacht die alles overziet en bestuurt. Ik geloof dat U de controle heeft, zelfs als het in mijn ogen chaotisch lijkt.
Ik smeek U, grijp in mijn leven in. Herstel wat gebroken is, kalmeer mijn onrust, en geef mij vrede. Geef mij de kracht om te vertrouwen, zelfs als ik de weg niet zie. Laat Uw liefde en genade over mij stromen, zodat ik kan leven in de wetenschap dat ik in Uw handen veilig ben.
Matthijs
Reactie plaatsen
Reacties